Şimdi gülümsediğim,15 yıl önce ise gülsem mi, ağlasam mı bilemediğim anılar

Otizmli oğlum 5 ya da 6 yaşlarındaydı. Mersin yaz aylarında çok sıcak olduğu için eğitim grubu ile havuzda hem yüzme öğreniyor hem de eğleniyordu. Bizim oğliş, havuzun kenarına çıkıp çıkıp suya kendini hızla atmaktan çok hoşlanırdı. Hala da havuda en sevdiği şeydir. O gün, ilk defa 15 yaşlarında bir Down sendromlu genç de gelmişti. Kendisi iletişime çok açık olduğu gibi çok da güzel yüzüyordu. Muhtemelen engelli sporculardan biri diye düşünmüştüm.
Oğluma defalarca seslenerek, öyle yapmaması gerektiğini söyledi ama bizimkinin hem umuru olmadı, hem de konuşamadığı için zaten cevap verme şansı da yoktu. Down sendromlu gencin sabrı sonunda taştı. Annesi olduğumu tahmin etmiş olmalı ki yanıma geldi ve elini alışık olduğumuz şekilde sağa sola çevirerek

”Bu çocuk DELİ mi ” diye bana sordu.
O an yüzümün ifadesini görebilmeyi çok isterdim. Ama artık beni gülümseten bir anı olarak otizm tarihimizde yerini aldı…

Deli demişken bir başka anıdan da bahsetmeden geçemeyeceğim.

Bir gün eşimin çalıştığı Üniversite Hastanesine gitmiştik.

Oğlum o zamanlar 4 yaşında bile yok. Otizm tanısı alalı 1 yılı birkaç ay geçmişti. Hastanenin bahçesinde yeni ev sahibimiz ile karşılaştık. Merhaba, nasılsınız vs derken bir yandan da oğlumu zapt edebilmek için otuz takla filan atıyorum. Oğlum o yaşlarda, yerinde duramayan, aşırı aktif ve tek kelimesi olmayan bir çocuktu. Adamcağızın okuma/yazması dışında entellektüel dünya ile en ufak bağı yoktu. En iyi anladığı konu emlak alım satım ,kira ve para piyasasıydı. Yaşıyor mu bilmiyorum ama her canlı gibi öbür tarafa hiç bir şey götüremeyeceğimizi artık anlamış olduğunu umuyorum.

Sanırım  o yıllarda, yakını otizmli olmayanlar ve konunun profesyonelleri dışında kimsenin otizmin O’sundan bile haberi yoktu. Ancak bizim gibi başına gelen deneyimle öğreniyordu. Maalesef insan oğlunun en iyi öğrenme biçimi hala Pathesis…

Ev sahibi boğuşmamıza bakınca merak etmiş olacak ki sordu;
Nesi var?

Ben; Otizmli.

Ev sahibi; Otizm de neymiş?

O zamanki bilgilerimle elimden geldiğince anlattım; Otizm iletişim ve sosyal etkileşim sorunları ile kendini gösteren bir gelişim bozukluğu.Yani iletişim sorunu var dedim.

Adam;

Haaaa yani “DELİ” demişti.

O anki duygumu burada ifade etmek istemiyorum. Ama şimdilerde oğlumun, ev sahibimizin o yaşındaki biliş ve bilgi düzeyinin üstünde olduğunu rahatlıkla ifade edebilirim.
Gülümsemeye devam…
Hayata 1 / 0 geriden başlasan da gülümse ki Hayat da sana gülümsesin…

Serpilgül Kınacı